آیا می دانستید که ناخن های شما می توانند اطلاعات مهمی در مورد سلامتی شما ارائه دهند؟ در ادامه بخوانید تا بدانید که چگونه تغییرات در ظاهر ناخن‌های شما می‌تواند نشانه‌ای از نگرانی‌های پزشکی باشد که نباید نادیده بگیرید. اگر متوجه این تغییرات شدید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید.     حفره ای شدن ناخن سوراخ شدن ناخن زمانی است که فرورفتگی ها یا بریدگی های گرد کوچک در ناخن ها ظاهر می شود. این شکل در افرادی که دارای اختلالات پوستی مانند پسوریازیس و اگزما هستند شایع است. سوراخ شدن ناخن همچنین ممکن است به آلوپسی آره آتا - یک بیماری خود ایمنی که باعث ریزش مو می شود - مرتبط باشد. چماقی شدن ناخن چماقی شدن ناخن زمانی اتفاق می افتد که نوک انگشتان بزرگتر می شوند و ناخن ها در اطراف نوک انگشتان منحنی می شوند. این وضعیت معمولاً طی چندین سال ایجاد می شود. چماقی شدن ناخن ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: اکسیژن کم در خون. بیماری ریه. مشکلات قلبی. سیروز کبدی. مشکلات گوارشی.   ناخن قاشقی ناخن های قاشقی ناخن های نرمی هستند که در اطراف لبه ها قرار گرفته اند. به این حالت کویلونیشیا نیز می گویند. ناخن های قاشقی اغلب از علائم کم خونی فقر آهن هستند. یا ممکن است به دلیل یک مشکل کبدی به نام هموکروماتوز باشد. در افرادی که این عارضه را دارند، بدن آهن زیادی از غذا جذب می کند.   ناخن های تری در شرایطی که ناخن های تری نامیده می شود، بیشتر ناخن انگشت سفید به نظر می رسد به جز نوار باریک قرمز یا صورتی در بالا. ناخن های تری گاهی به دلیل افزایش سن می باشد. اما در موارد دیگر، ممکن است علامت یک بیماری جدی پزشکی مانند مشکلات کبدی، نارسایی احتقانی قلب یا دیابت باشد.   خطوط بیو خطوط Beau شیارهایی هستند که در عرض ناخن کشیده می شوند. آنها می توانند زمانی ظاهر شوند که رشد ناخن به دلیل آسیب یا بیماری به طور موقت متوقف شود. خطوط Beau ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: عفونت ها دیابتی که به خوبی کنترل نمی شود. شرایطی که در آن رگ های خونی باریک شده، جریان خون را به بازوها و پاها کاهش می دهند. به این وضعیت بیماری عروق محیطی می گویند. بیماری هایی که شامل تب بالا هستند، مانند مخملک، سرخک، اوریون و ذات الریه. عدم دریافت روی کافی برخی از انواع داروها، از جمله رتینوئیدها و شیمی درمانی.   جداسازی ناخن در شرایطی به نام اونیکولیز، ناخن‌ها شل می‌شوند و می‌توانند از بستر ناخن جدا شوند. قسمت جدا شده ناخن با رنگ سفید، زرد یا سبز کدر می شود. گاهی اوقات جدا شدن ناخن ها به دلیل آسیب یا عفونت است. در موارد دیگر، جداسازی ناخن واکنشی است به یک دارو یا یک محصول مصرفی، مانند سخت کننده ناخن یا چسب. بیماری تیروئید و پسوریازیس - یک بیماری پوستی که باعث ایجاد بثورات با لکه های خارش دار و پوسته پوسته می شود - نیز می تواند منجر به جدا شدن ناخن شود.   سندرم ناخن زرد در سندرم ناخن زرد، ناخن ها ضخیم می شوند و کندتر رشد می کنند. این باعث می شود ناخن ها به رنگ زرد تبدیل شوند. ناخن های مبتلا به سندرم ناخن زرد ممکن است فاقد کوتیکول باشند و در جاهایی از بستر ناخن جدا شوند. سندرم ناخن زرد ممکن است نشانه یک بیماری ریوی مانند برونشیت مزمن باشد. سندرم ناخن زرد همچنین می‌تواند با تورم دست‌ها، بازوها، و پاها مرتبط باشد - وضعیتی به نام لنف ادم نامیده می شود     تغییر شکل ناخن(Involution)    - میتواند درد و حساسیت به طرفین ناخن انگشت پا و همچنین نوک انگشت پا بهمراه داشته باشد. انحنای ناخن اغراق آمیز است و هنگام مشاهده از جلو می تواند به شکل C به نظر برسد. این حالت می تواند با ناخن در حال رشد اشتباه گرفته شود. اغلب می توان این وضعیت را با مراقبت شخصی خوب از پا مدیریت کرد.   ناخن در حال رشد(Onychocryptosis) ناخن در حال رشد زمانی است که یک تکه ناخن، گوشت انگشت پا را سوراخ می کند. می تواند بسیار دردناک و ملتهب یا عفونی باشد.ناخن های در حال رشد بیشتر در ناخن شست پا ایجاد میشوند اما می توانند انگشتان دیگر را نیز تحت تاثیر قرار دهند. ناخنی که در گوشت پیچ خورده است، اما در واقع پوست را سوراخ نمی کند، ناخن در حال رشد نیست، اما می تواند بسیار دردناک باشد و همچنین می تواند قرمز و ملتهب به نظر برسد. ناخن های ضخیم و رشد بیش از حد  - اغلب با ضخیم شدن صفحه ناخن و همچنین تغییر رنگ مشخص می شود. این امر به دلیل یک دوره طولانی است که در آن هیچ مراقبت شخصی از پا انجام نشده است. اغلب زمانی که طول و ضخامت ناخن به صورت همزمان مراقبت شود، این گونه ناخنها توسط خود فرد با موفقیت مدیریت می شوند.بروز چنین حالتی اغلب با مراقبت شخصی خوب از پا قابل پیشگیری است. تصویر از NHS Lothian   Paronychia و Retronychia – Paronychia  درد و حساسیت انگشت در تمام طرفین و بالای ناخن پا. پوست اطراف ممکن است قرمز و ملتهب باشد. در برخی موارد این وضعیت می تواند عفونی شود. رترونیشیا با پارونیشیا عودکننده مرتبط است. ناخن نزدیک به کوتیکول شکافته می شود و در چین فرو می رود. معمولاً شکاف و/یا قرمزی در کوتیکول و/یا اگزودا مشاهده می شود. اگزوستوز زیر ناخنی - اگزوستوز زیر ناخنی یک رشد آهسته استئوکندری خوش خیم جدا شده از فالانکس دیستال است که از زیر ناخن ایجاد می شود. ناخن شست پا در سه چهارم موارد تحت تاثیر قرار می گیرد. به ندرت سایر انگشتان پا یا انگشتان دست را تحت تأثیر قرار می دهد. یک گره سفت از زیر بستر ناخن ایجاد می شود. ندول معمولاً به آرامی طی هفته ها تا ماه ها رشد می کند و سطحی ضخیم هیپرکراتوز ایجاد می کند.  بزرگ شدن ندول باعث جدا شدن صفحه ناخن از بستر می شود   هماتوم زیر ناخن  تغییر رنگ قرمز/سیاه عمیق زیر صفحه ناخن انگشت پا اغلب به دنبال تروما. در فاز حاد می تواند بسیار حساس به لمس با التهاب پوست اطراف دیده می شود. هنگامی که مرحله حاد سپری می شود، اغلب دردی وجود ندارد. یک خط مرزی واضح وجود دارد که ناخن سالم جدید رشد می کند. ممکن است یک سال طول بکشد تا یک ناخن سالم جدید بدون انجام اقدام خاصی رشد کند.  زخم زیر ناخن  - این وضعیت می تواند دردناک باشد، اما اغلب بدون علامت هستند.  شکستگی در پوست در زیر صفحه ناخن رخ می دهد. اغلب یک لایه نرم و اسفنجی مشاهده می شود و ترشحات آن مشهود است. ممکن است مقداری تورم در پوست اطراف ایجاد شود، به خصوص اگر محل عفونی باشد.    ملانوم زیر ناخنی(subungual melanoma) نوع جدی سرطان پوست است که در زیر ناخن شما ایجاد می شود. اغلب به صورت رگه های قهوه ای تیره یا سیاه روی ناخن شما ظاهر می شود. تشخیص زودهنگام و درمان سریع بهترین نتایج را به همراه دارد تصاویر معرف ملانوم و درموسکوپی دستگاه ناخن (تصاویر بالا). (A): ضایعه زودرس ملانوم دستگاه ناخن. هر دو رگه به ​​سمت حد انتهایی ناخن مخروطی می شوند. (B): ملانوم تهاجمی دستگاه ناخن. رنگ به شدت نامنظم است. (C): ملانوم تهاجمی دستگاه ناخن. کل تصویر کوچک دارای رنگدانه های عمیق است که با علامت هاچینسون همراه است. (د): ملانوم تهاجمی دستگاه ناخن پا. نشانه هاچینسون و تخریب ناخن مشهود است. لوکونیشی(leukonychia)لکه ها یا خطوط سفید غیریکنواخت روی ناخن را لوکونیشی می گویند. آنها معمولاً نتیجه یک ضربه جزئی هستند و در افرادسالم بی ضرر هستند. گاهی اوقات لوکونیشی با سلامت ضعیف یا کمبودهای تغذیه ای همراه است. عوامل می تواند شاملبیماری های عفونی، متابولیک یا سیستمیک و همچنین داروهای خاص باشد. ملانونیشی(Melanonychia)خط سیاه روی ناخن دست یا پا دو نوع گسترده و کلی را در بر می‌گیرد:• فعال شدن ملانوسیت: این نوع از ملانونیشی در اثر افزایش تولید و رسوب ملانین در ناخن (و نه افزایش سلول‌های رنگدانه) اتفاق می‌افتد. ضربه، کمبودهای مواد غذایی و داروها ممکن است موجب ایجاد این نوع از ملانونیشی شوند.• هایپرپلازی ملانوسیتیک: این خطوط ناشی از افزایش تعداد سلول‌های رنگدانه در بستر ناخن هستند. این رشد ممکن است خوش‌خیم یا بدخیم باشد.     منابع: Rich P. Overview of nail disorders. https://www.uptodate.com/contents/search. Accessed May 9, 2023. Dinulos JGH. Nail diseases. In: Habif's Clinical Dermatology. 7th ed. Elsevier; 2021. https://www.clinicalkey.com. Accessed May 9, 2023. NHS Lothian   - معاونت آموزشی سازمان نظام پزشکی   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج    

نمای کلی ژنیکوماستی (gynecomastia) افزایش مقدار بافت غده سینه در پسران یا مردان است. عدم تعادل هورمون های استروژن و تستوسترون باعث آن می شود. ژنیکوماستی می تواند یک یا هر دو سینه را تحت تاثیر قرار دهد و گاهی اوقات به طور ناهموار است.  ژنیکوماستی کاذب، افزایش چربی اما نه بافت غددی در سینه های مردانه است.   نوزادان، پسران در دوران بلوغ و مردان مسن ممکن است به دلیل تغییرات طبیعی در سطح هورمون دچار ژنیکوماستی شوند. علل دیگری نیز وجود دارد. اغلب، ژنیکوماستی یک مشکل جدی نیست. اما کنار آمدن با این شرایط می تواند سخت باشد. افراد مبتلا به ژنیکوماستی گاهی اوقات درد در سینه خود دارند. و ممکن است احساس خجالت کنند. ژنیکوماستی ممکن است خود به خود از بین برود. در صورت تداوم، دارو یا جراحی ممکن است کمک کند.     علائم علائم ژنیکوماستی می تواند شامل موارد زیر باشد: درد به خصوص در نوجوانان بافت سینه متورم. سینه های حساس نوک سینه ها هنگام ساییدن به لباس حساس می شوند. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد اگر موارد زیر را دارید به یکی از اعضای تیم مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنید: تورم. درد یا حساسیت. مایعی که از یک یا هر دو نوک سینه خارج می شود. یک توده سفت یا سخت. فرورفتگی پوست روی سینه.   علل در افرادی که در بدو تولد مرد هستند، بدن عمدتاً هورمون جنسی تستوسترون را می سازد. همچنین مقدار کمی هورمون استروژن تولید می کند. ژنیکوماستی زمانی رخ می دهد که میزان تستوسترون در بدن در مقایسه با استروژن کاهش یابد. این کاهش می تواند ناشی از شرایطی باشد که تستوسترون را کاهش می دهد یا مانع اثرات آن می شود. یا می تواند ناشی از شرایطی باشد که سطح استروژن را افزایش می دهند. برخی از مواردی که می توانند تعادل هورمونی بدن را تغییر دهند عبارتند از: تغییرات هورمونی طبیعی هورمون های تستوسترون و استروژن ویژگی های جنسی را کنترل می کنند. تستوسترون ویژگی هایی مانند توده عضلانی و موهای بدن را کنترل می کند. استروژن ویژگی هایی را کنترل می کند که شامل رشد سینه ها می شود. اگر سطح استروژن که بیش از حد بالا باشد یا با سطح تستوسترون در تعادل نباشد، می تواند باعث ژنیکوماستی شود. ژنیکوماستی در نوزادان بیش از نیمی از نوزادان پسر به دلیل اثرات استروژن در دوران بارداری با سینه های بزرگ به دنیا می آیند. بافت متورم سینه معمولاً 2 تا 3 هفته پس از تولد از بین می رود. ژنیکوماستی در دوران بلوغ. ژنیکوماستی ناشی از تغییرات هورمونی در دوران بلوغ تا حدودی شایع است. در بیشتر مواقع، بافت متورم سینه بدون درمان طی 6 ماه تا 2 سال از بین می رود. ژنیکوماستی در بزرگسالان حدود 24 تا 65 درصد از مردان 50 تا 80 ساله به ژنیکوماستی مبتلا می شوند. اما بیشتر بزرگسالان مبتلا به این بیماری هیچ علامتی ندارند. داروها داروهای زیر می توانند باعث ژنیکوماستی شوند: آنتی آندروژن ها برای درمان بیماری هایی مانند بزرگ شدن پروستات و سرطان پروستات استفاده می شود. نمونه هایی از این داروها عبارتند از فلوتامید، فیناستراید (Proscar، Propecia) و اسپیرونولاکتون (Aldactone، Carospir). استروئیدهای آنابولیک و آندروژن ها برای درمان بلوغ تاخیری یا از دست دادن عضلات ناشی از بیماری دیگر. داروهای ضد رتروویروسی دارای خواص استروژنی مانند برخی از داروهای ضد HIV به ویژه افاویرنز می توانند باعث ژنیکوماستی شوند. داروهای ADHD که حاوی آمفتامین هستند، مانند Adderall. داروهای ضد اضطراب، مانند دیازپام (والیوم). داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای بعضی آنتی بیوتیک ها مواد افیونی برای درمان دردهای مزمن. داروهای زخم معده، مانند داروهای بدون نسخه سایمتیدین (Tagamet HB) و امپرازول (Prilosec). شیمی درمانی برای درمان سرطان. داروهای قلب، مانند دیگوکسین (لانوکسین) و مسدود کننده های کانال کلسیم. داروهای تخلیه کننده معده، مانند متوکلوپرامید مواد مخدر تفریحی، مواد مخدر غیرقانونی و الکل موادی که می توانند باعث ژنیکوماستی شوند عبارتند از: الکل. استروئیدهای آنابولیک که برای عضله سازی و بهبود عملکرد ورزشی استفاده می شود. آمفتامین ها ماری جوانا. هروئین متادون (متادوز). شرایط بهداشتی برخی از شرایط سلامتی که بر تعادل هورمون‌ها تأثیر می‌گذارند، می‌توانند باعث ژنیکوماستی شده یا به آن مرتبط باشند. این موارد عبارتند از: هیپوگنادیسم. شرایطی که میزان تستوسترون بدن را کاهش می دهد می تواند با ژنیکوماستی مرتبط باشد. برخی از نمونه های آن سندرم کلاین فلتر و نارسایی هیپوفیز هستند. پیری. تغییرات هورمونی که با افزایش سن رخ می دهد می تواند باعث ژنیکوماستی شود، به خصوص در افرادی که اضافه وزن دارند. تومورها برخی از تومورها می توانند هورمون هایی بسازند که تعادل هورمونی بدن را تغییر می دهند. اینها شامل تومورهایی است که بیضه ها، غدد فوق کلیوی یا غده هیپوفیز را درگیر می کند. پرکاری تیروئید در این شرایط، غده تیروئید بیش از حد هورمون تیروکسین تولید می کند. نارسایی کلیه. حدود نیمی از افرادی که دیالیز دریافت می کنند به دلیل تغییرات هورمونی دچار ژنیکوماستی می شوند. نارسایی کبد و سیروز. تغییرات در سطح هورمون مربوط به مشکلات کبدی و داروهای سیروز با ژنیکوماستی مرتبط است. سوء تغذیه و گرسنگی. وقتی بدن تغذیه کافی دریافت نمی کند، سطح تستوسترون کاهش می یابد. اما سطح استروژن ثابت می ماند. این باعث عدم تعادل در هورمون ها می شود. محصولات گیاهی برخی از روغن های گیاهی مورد استفاده در شامپوها، صابون ها یا لوسیون ها با ژنیکوماستی مرتبط هستند. اینها شامل روغن درخت چای یا اسطوخودوس است. این امر احتمالاً به دلیل ترکیبات موجود در روغن است که ممکن است استروژن را تقلید کند یا بر تستوسترون تأثیر بگذارد. عوامل خطر عوامل خطر ژنیکوماستی عبارتند از: بلوغ سن بالاتر. چاقی. استفاده از استروئیدهای آنابولیک برای بهبود عملکرد ورزشی. برخی از شرایط سلامتی مرتبط عبارتند از بیماری کبد و کلیه، بیماری تیروئید، سندرم کلاین فلتر و برخی تومورها. عوارض ژنیکوماستی عوارض جسمی کمی دارد. اما ممکن است به دلیل تغییر در ظاهر قفسه سینه، به نگرانی‌های مربوط به سلامت روان منجر شود. پیشگیری چندین عامل تحت کنترل شما ممکن است خطر ابتلا به ژنیکوماستی را کاهش دهد: از مواد مخدر استفاده نکنید به عنوان مثال می توان به استروئیدهای آنابولیک، آمفتامین ها، هروئین و ماری جوانا اشاره کرد. الکل را محدود کنید یا از آن دوری کنید.  تشخیص برای اطلاع از اینکه آیا ژنیکوماستی دارید، پزشک تان با پرسیدن چند سوال از شما شروع می کند. برای مثال، احتمالاً از شما در مورد علائم و داروهایی که مصرف می کنید سؤال می شود. همچنین برای بررسی بافت سینه، ناحیه معده و اندام تناسلی خود یک معاینه پزشکی انجام می دهید.   تست ها پزشک شما احتمالاً آزمایشاتی را تجویز خواهد کرد. اینها می توانند به یافتن علت احتمالی ژنیکوماستی کمک کنند یا به دنبال شرایطی باشند که می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند. همچنین ممکن است آزمایشاتی برای بررسی سرطان سینه انجام شود. ممکن است نیاز به امتحاناتی مانند: آزمایشات خون ماموگرافی - این عکس رادیوگرافی از پستان است. اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) - این مجموعه ای از اشعه ایکس است که از زوایای مختلف گرفته شده است. اسکن های تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) - این آزمایش تصویربرداری از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی استفاده می کند. سونوگرافی بیضه - این سونوگرافی از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از بیضه ها و بافت اطراف آنها استفاده می کند. بیوپسی بافتی - در این روش یک قطعه کوچک از بافت را که در آزمایشگاه بررسی می شود، برداشته می شود. شرایطی که باعث علائم مشابه می شود درمانگران شما می خواهند مطمئن شوند که تورم سینه شما ژنیکوماستی است و بیماری دیگری نیست. سایر شرایطی که می توانند علائم مشابه ایجاد کنند عبارتند از: بافت چربی سینه. نام دیگر این بیماری ژنیکوماستی کاذب است. برخی از افراد، به ویژه آنهایی که چاق هستند، چربی سینه ای دارند که شبیه ژنیکوماستی است. اما این همان ژنیکوماستی نیست. برای افرادی که با این بیماری تشخیص داده شده اند، آزمایش بیشتری لازم نیست. سرطان پستان. سرطان سینه در مردان غیر معمول است، اما ممکن است رخ دهد. بزرگ شدن یک سینه یا وجود یک توده سفت، نگرانی در مورد سرطان سینه مردان را افزایش می دهد. ماستیت. این بافت ملتهب سینه است که گاهی اوقات با عفونت همراه است. لیپوم. این توده چربی که کند رشد می کند سرطان نیست.   درمان ژنیکوماستی اغلب به مرور زمان بدون درمان از بین می رود. اما اگر ژنیکوماستی ناشی از یک بیماری پزشکی باشد، ممکن است  نیاز به درمان داشته باشد. اگر دارویی مصرف می کنید که ممکن است علت ژنیکوماستی باشد، از پزشک تان در مورد انتخاب های خود سوال کنید. ممکن است پزشک از شما بخواهد که دارو را قطع کنید یا داروی دیگری را امتحان کنید. اغلب، برای نوجوانانی که به دلیل تغییرات هورمونی طبیعی در دوران بلوغ دچار ژنیکوماستی هستند، نیازی به درمان نیست. پزشک یک نوجوان ممکن است هر 3 تا 6 ماه یکبار معاینه را توصیه کند تا ببیند آیا این وضعیت به خودی خود بهتر می شود یا خیر. ژنیکوماستی در نوجوانان اغلب بدون درمان در کمتر از دو سال از بین می رود. اگر ژنیکوماستی به خودی خود بهبود نیابد ممکن است نیاز به درمان باشد. اگر این بیماری باعث درد، حساسیت یا خجالت شود، درمان نیز می تواند کمک کند. داروها داروهای مورد استفاده برای درمان سرطان سینه و سایر شرایط ممکن است برای برخی از بزرگسالان مبتلا به ژنیکوماستی مفید باشد. آنها عبارتند از: تاموکسیفن (Soltamox). رالوکسیفن (Evista). مهارکننده های آروماتاز، مانند آناستروزول (Arimidex).   جراحی برای برداشتن بافت اضافی سینه ممکن است بعد از اینکه زمان زیادی طول کشید تا ژنیکوماستی خود به خود از بین برود یا بعد از مصرف دارو برای آن، سینه‌های شما بزرگ شده باشد. اگر ظاهر یا علائم دیگر شما را آزار می دهد، جراحی ممکن است یک انتخاب درمانی باشد: دو گزینه جراحی ژنیکوماستی عبارتند از: لیپوساکشن. در این جراحی چربی پستان برداشته می‌شود، اما بافت غده پستان حذف نمی‌شود. ماستکتومی. این نوع جراحی بافت غده سینه را از بین می برد. با مقادیر کمتری از بافت غده، ماستکتومی را می توان با استفاده از برش های کوچک انجام داد. این باعث کاهش زمان بهبودی می شود. گاهی اوقات لیپوساکشن و ماستکتومی با هم ترکیب می شوند.     مقابله و حمایت برای افراد مبتلا به ژنیکوماستی، داشتن سینه های بزرگ می تواند استرس زا و شرم آور باشد. پنهان کردن شرایط ممکن است سخت باشد. گاهی اوقات، ممکن است یک چالش برای روابط عاشقانه باشد. در دوران بلوغ، ژنیکوماستی می‌تواند نوجوانان را به هدفی برای تمسخر همسالان تبدیل کند. این می تواند فعالیت هایی مانند شنا یا تعویض در رختکن را آسیب زا کند. در هر سنی که هستید، اگر ژنیکوماستی دارید، ممکن است از بدن خود ناراضی باشید. اما شما می توانید اقداماتی را انجام دهید که ممکن است به شما در مقابله کمک کند: معاینه شوید برخی از افراد مبتلا به ژنیکوماستی نگران هستند که علائم آنها به دلیل یک بیماری جدی تر باشد. یادگرفتن اینکه ژنیکوماستی علت آن است، می تواند تسکین دهنده باشد. مشاوره بگیرید گفتار درمانی می تواند به شما در مدیریت اضطراب یا افسردگی ناشی از ژنیکوماستی کمک کند. همچنین می تواند به شما کمک کند با شریک زندگی یا اعضای خانواده خود صحبت کنید تا آنها بفهمند که شما در حال گذراندن چه چیزی هستید. با خانواده و دوستان خود تماس بگیرید. ممکن است از صحبت در مورد ژنیکوماستی با افرادی که به آنها اهمیت می دهید خجالت بکشید. اما اگر شرایط خود را توضیح دهید و درخواست حمایت کنید، این می تواند روابط شما را تقویت کند و استرس را کاهش دهد. با دیگرانی که ژنیکوماستی دارند ارتباط برقرار کنید. صحبت کردن با افرادی که درک می کنند که شما در حال گذراندن چه چیزی هستند، ممکن است احساس خوبی داشته باشد.   - این مقاله با بهره مندی و کمک تیم تحریریه مایو کلینیک در سال 2023  و به منظور افزایش دانش شما در مورد این روش درمانی تهیه شده است و جایگزین مراجعه به پزشک و درمان تحت نظر وی نمی باشد.   معاونت آموزشی سازمان نظام پزشکی   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

سندرم پیریفورمیس   سندرم پیریفورمیس باعث درد یا بی حسی در باسن، لگن یا بالای ساق شما می شود و زمانی اتفاق می افتد که عضله پیریفورمیس روی عصب سیاتیک فشار می آورد. این وضعیت ممکن است در اثر آسیب، تورم، اسپاسم عضلانی یا بافت اسکار در پیریفورمیس ایجاد شود. اکثر اپیزودها طی چند روز یا چند هفته با استراحت و درمان های ساده از بین می روند.     نمای کلی   با بسیاری از علائم مشترک، تشخیص تفاوت بین سیاتیک و سندرم پیریفورمیس دشوار است. در اینجا به نحوه تشخیص هر کدام می پردازیم. سندرم پیریفورمیس چیست؟ سندرم پیریفورمیس زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس عصب سیاتیک شما را فشرده می کند و منجر به التهاب می شود. می تواند باعث درد یا بی حسی در باسن و پشت ساق پا شود. ممکن است در یک طرف بدن شما یا هر دو رخ دهد. پیریفورمیس یک عضله صاف و باریک است. از پایین ستون فقرات شما از باسن تا بالای ران شما می گذرد. عضله پیریفورمیس شما به هر طرف بدن شما گسترش می یابد و تقریباً به هر حرکت پایین تنه شما کمک می کند. عصب سیاتیک معمولاً در زیر پیریفورمیس قرار دارد. عصب از طناب نخاعی، از طریق باسن، از پشت هر پا، به سمت پاهای شما حرکت می کند. این طولانی ترین و بزرگترین عصب بدن شماست. سندرم پیریفورمیس چقدر شایع است؟ سندرم پیریفورمیس خیلی شایع نیست. دانشمندان بر این باورند که سندرم پیریفورمیس تنها حدود 0.3٪ تا 6٪ از کمردرد را ایجاد می کند . تفاوت بین سندرم پیریفورمیس و سیاتیک چیست؟ اگرچه این شرایط گاهی مرتبط هستند و هر دو بر عصب سیاتیک تأثیر می‌گذارند، اما متفاوت هستند. فتق دیسک یا تنگی نخاع می تواند باعث سیاتیک شود . علائم معمولاً بر قسمت پایین کمر تأثیر می گذارد و می تواند از طریق باسن و ساق پا به سمت پایین حرکت کند. سندرم پیریفورمیس فقط شامل فشار دادن عضله پیریفورمیس بر روی یک ناحیه از عصب سیاتیک در باسن است. می تواند بسیار شبیه سیاتیک باشد اما در یک منطقه خاص تر.   علائم و علل سندرم پیریفورمیس به دلیل فشار دادن عضله پیریفورمیس به عصب سیاتیک که در زیر آن قرار دارد ایجاد می شود. چه چیزی باعث سندرم پیریفورمیس می شود؟ هر چیزی که باعث شود پیریفورمیس روی عصب سیاتیک فشار بیاورد می تواند باعث سندرم پیریفورمیس شود. شایع ترین علل سندرم پیریفورمیس عبارتند از: التهاب (تورم) در پیریفورمیس یا بافت های اطراف آن. اسپاسم عضلانی . جای زخم در عضله. این مسائل می تواند ناشی از: بالا رفتن از پله ها، راه رفتن یا دویدن با استفاده از عضلات پیریفورمیس ی که به اندازه کافی قوی نیستند.. آسیب به لگن، باسن یا پا، مانند سقوط یا تصادف رانندگی. داشتن ماهیچه های سفت ناشی از عدم فعالیت بدنی. بلند کردن چیزی به طور نامناسب و آسیب رساندن به عضله پیریفورمیس. گرم نکردن قبل از فعالیت بدنی یا کشش مناسب بعد از آن. ورزش بیش از حد یا انجام حرکات تکراری، مانند دویدن در مسافت طولانی. نشستن برای مدت طولانی (مثلاً افرادی که زیاد سر کار می نشینند). اما گاهی اوقات، آناتومی غیرطبیعی باعث سندرم پیریفورمیس می شود. پزشکان به این وضعیت، سندرم پیریفورمیس اولیه می گویند. به عنوان مثال، ممکن است فردی با عصب سیاتیکی متولد شود که مسیر غیرطبیعی در بدن او طی می کند. یا ممکن است فردی با عضله پیریفورمیس یا عصب سیاتیک به طور غیرمعمولی به دنیا بیاید. علائم سندرم پیریفورمیس چیست؟ علائم سندرم پیریفورمیس در باسن، لگن یا بالای ساق پا رخ می دهد. مردم اغلب این احساس را اینگونه توصیف می کنند: دردناک سوزاندن بی حسی درد. سوزن سوزن شدن. تیر کشیدن علائم ممکن است در طول فعالیت های خاص بدتر شوند، مانند: نشستن برای مدت طولانی. پیاده روی یا دویدن. بالا رفتن از پله ها. تشخیص و آزمایشات سندرم پیریفورمیس چگونه تشخیص داده می شود؟ تشخیص سندرم پیریفورمیس می تواند دشوار باشد و اغلب شامل رد علل دیگر است. یک پزشک ممکن است: از شما در مورد علائم و عادات فعالیت تان بپرسد. در مورد سابقه پزشکی شما، از جمله هر گونه جراحت صحبت کند. باسن، مفصل ران و پای شما را کشش دهد، بچرخاند، فشار دهد تا ببینید چه چیزی درد دارد و چه چیزی آسیب نمی‌زند. هیچ آزمایش خاصی برای سندرم پیریفورمیس وجود ندارد. اما یک پزشک ممکن است آزمایش‌هایی را برای شناسایی سایر مشکلاتی که ممکن است باعث علائم شما شوند، تجویز کند. این تست ها عبارتند از: سونوگرافی . سی تی اسکن . ام آر آی الکترومیوگرافی (EMG) . مدیریت و درمان سندرم پیریفورمیس چگونه درمان می شود؟ درمان سندرم پیریفورمیس ممکن است شامل موارد زیر باشد: چند روز استراحت. تمرینات خانگی برای کشش یا تقویت پیریفورمیس. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) . ماساژ به عنوان درمان مکمل داروهایی که عضلات را شل می کنند. فیزیوتراپی سندرم پیریفورمیس که بر کشش و تقویت پیریفورمیس تمرکز دارد. تزریق استروئید تزریق سم بوتولینوم (Botox®). جراحی سندرم پیریفورمیس معمولاً توصیه نمی شود مگر اینکه سایر درمان ها با شکست مواجه شوند. جراحی برای این وضعیت ممکن است شامل برداشتن بافت اسکار یا سایر منابع فشار بر روی عصب باشد. پیشگیری چگونه می توانم از سندرم پیریفورمیس پیشگیری کنم؟ برای جلوگیری از سندرم پیریفورمیس، از جمله دوره های عود کننده (تکراری)، برخی از استراتژی های زیر را در نظر بگیرید: به طور منظم ورزش کنید تا ماهیچه های خود را سالم نگه دارید. روی وضعیت بدنی خوب تمرکز کنید، به خصوص در هنگام نشستن، رانندگی یا ایستادن. با خم کردن زانوها و چمباتمه زدن اشیا را به درستی بلند کنید و مطمئن شوید که پشت خود را صاف نگه دارید. اجسام را نزدیک بدن خود نگه دارید و در حین بلند کردن پیچ و تاب نخورید. قبل از فعالیت بدنی گرم کنید و بعد از آن کشش دهید. زمانی که باید برای مدت طولانی بنشینید، با ایستادن، راه رفتن یا حرکات کششی استراحت کنید. چشم انداز / پیش آگهی سندرم پیریفورمیس چقدر طول می کشد؟ سندرم پیریفورمیس با تغییر سبک زندگی و درمان های ساده به سرعت برطرف می شود. علائم اغلب طی چند روز یا چند هفته بهبود می یابند. اما این وضعیت به ویژه در افرادی که دستورالعمل های پزشکی خود را دنبال نمی کنند، تمایل به بازگشت دارد. موارد شدیدی که به درستی درمان نمی‌شوند می‌توانند تا حد زیادی توانایی فرد را برای عملکرد خوب کاهش دهند.   چگونه از خودم با سندرم پیریفورمیس مراقبت کنم؟ اگر سندرم پیریفورمیس دارید، اقدامات خاصی می تواند به شما در مدیریت علائم در هنگام بروز کمک کند: از فعالیت هایی که باعث ایجاد سندرم پیریفورمیس می شود خودداری کنید. به عنوان مثال، اگر هنگام دوچرخه سواری شرایط تشدید میشود، حداقل برای چند روز راه دیگری برای ورزش کردن پیدا کنید.  بافت مفصل ران و باسن را عمیقا ماساژ دهید. به طور منظم از روی صندلی خود بلند شوید. بایستید، راه بروید و کشش دهید. این امر به ویژه برای افرادی که سر کار می نشینند، مانند رانندگان حرفه ای و پرسنل دارای میز کار بسیار مهم است. برای کاهش تورم، NSAID ها را طبق دستورالعمل بسته مصرف کنید. بسته به اینکه چه چیزی برای شما مفید است، بسته های سرد یا گرما را امتحان کنید. کمپرس سرد چندین بار در روز به مدت 15 دقیقه می تواند تورم را کاهش دهد. گرما (مانند پد گرم کننده) می تواند عضله سفت را شل کند. پیریفورمیس و عضلات اطراف آن را کشش دهید. به عنوان مثال: به پشت دراز بکشید، سپس یک زانو را به سمت قفسه سینه خود بکشید. آن را برای پنج تا 30 ثانیه نگه دارید، سپس پای دیگر را انجام دهید. مثال دیگر: بایستید، به سمت جلو و پایین خم شوید و اجازه دهید سر و دستانتان به سمت زمین بیفتند. این حرکت از طریق ایجاد کشش در پشت پاها و باسن مفید است. چه زمانی باید برای درمان پیریفورمیس به پزشک مراجعه کنم؟ اگر سندرم پیریفورمیس دارید، در صورت تجربه هر یک از موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرید: سفرها یا زمین خوردن های مکرر به دلیل درد یا بی حسی. دردی که بیش از چند هفته طول می کشد، به خصوص اگر دستورالعمل ها را دنبال کرده باشید و سبک زندگی خود را تنظیم کرده باشید. مشکلات کنترل روده (مدفوع) یا مثانه (ادرار کردن). درد ناگهانی و شدید در ناحیه کمر یا ساق پا. ضعف یا بی حسی ناگهانی در پشت یا ساق پا. ضربه یا آسیب به کمر، لگن یا ساق پا. در بلند کردن پا از روی زمین مشکل دارید. در نظر داشته باشید سندرم پیریفورمیس زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس به عصب سیاتیک فشار می آورد. این بیماری می تواند باعث درد، بی حسی یا سوزن سوزن شدن در باسن، لگن یا بالای ساق شما شود. اکثر دوره ها طی چند روز یا چند هفته با استراحت و درمان های ساده از بین می روند. اما اگر آسیبی منجر به درد شد یا اگر علائم بیش از چند هفته طول کشید، با پزشک خود صحبت کنید. چند تمرین خانگی جهت بهبود علائم:   - این مقاله با بهره مندی و کمک تیم تحریریه کلیولند کلینیک در سال 2022  و به منظور افزایش دانش شما در مورد این بیماری تهیه شده است و جایگزین مراجعه به پزشک و درمان تحت نظر وی نمی باشد.   معاونت آموزشی سازمان نظام پزشکی   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

واکسن روتا ویروس، آنچه باید بدانید

راهنمای بالینی ترک دخانیات در بزرگسالان July 2024 - WHO   به کوشش : دکتر بابک پورقلیج  

دستورالعمل اقدامات بالینی برای آنفولانزا  WHO - September 2024  به کوشش: دکتر بابک پورقلیج  

راهنمای تجویز داروی انسولین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی کوآموکسی کلاو   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی آموکسی سیلین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی آتورواستاتین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی متفورمین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

  راهنمای تجویز داروی آسپرین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج